بررسی بازی Need For Speed Payback

بررسی بازی Need For Speed Payback

استودیوی Ghost Games در سال 2011 کار خود را با ساخت Need For Speed : Rivals  شروع کرد که دنباله ی درخوری پس از موفقیت های Criterion Games با Hot Pursuit و Most Wanted بود. اما پس از عرضه‌ی این عنوان، نوبت به Need For Speed رسید که عقبگردی نسبت به سیر صعودی مجموعه‌ای بود که پس از چند سال تازه داشت به دوران اوج برمی گشت. با بازیپلی و بررسی بازی Need For Speed Payback همراه باشید.

به همین جهت شرکت ناشر، EA،اعلام کرد که به جای عرضه‌ی سالیانه عنوانی از این مجموعه، نسخه‌ی بعدی دو سال بعد عرضه خواهد شد تا تیم توسعه دهنده وقت بیشتری برای بهینه سازی و بهبود آنچه پیاده کرده‌اند داشته باشد. اما آیا Need For Speed Payback توانسته تا تاخیر یکساله ی خود را توجیه کند و از تغییراتی که Ghost Games انجام داده دفاع کند؟

جواب این سوال را می توان پس از تجربه‌ی کوتاه جدیدترین نسخه از یکی از بهترین سری‌های زیرسبک آرکید ژانر ریسینگ دریافت. جوابی که نمی توان گفت به درستی آن از قبل مطمعن نبودیم.

داستان بازی Need For Speed Payback – بررسی بازی Need For Speed Payback

بگذارید از داستان بازی Need For Speed Payback شروع کنم. عنصری که در بازی‌های این سبک چندان جدی گرفته نمی شود ولی ضعف یا قوت آن می تواند عنوانی را با خاک یکسان کند یا به فرش اعلا ببرد ( کافی است دو عنوان Most Wanted و Pro Street از همین سری را در نظر بگیرید ). هر چند که داستان چندان در مرکز توجه اینگونه عناوین قرار نمی گیر اما دلیلی هم برای کم‌کاری در این بخش وجود ندارد. داستان همواره مهم‌ترین نقش را بعنوان کاتالیزور یا نیروی محرکه برای عناوین Racing ایفا کرده و بهانه‌ای است تا استارت اتوموبیل های خود را بزنید.

در Payback شاهد موضوعی هستیم که به کرات در نسخه‌های قبلی مجموعه دیده ایم و چه بسا که حتی از شنیدن خلاصه ی آن هم خسته شدیم. طبق معمول در نقش راننده‌ای جوان و بااستعداد به نام تایلر ( Tyler “Ty” Morgan ) قرار می گیریم که وقت خود را در مسابقات خیابانی و غیرقانونی شهر خیالی Fortune Valley می گذراند.

تایلر به همراه دوستان خود، جس ( Jessica “Jess” Miller )  و مک ( Sean “Mac” McAlister )و لینا ( Lina Lavaro ) ،تصمیم دارند تا سوپرخودرویی را برای هتلداری بنام مارکوس ویر بدزند. همه چیز طبق نقشه پیش می‌رود و گروه رانندگان ما موفق می شوند تا اتوموبیل را به چنگ آورند اما لینا به آنها خیانت می‌کند و خودرو را می دزد؛ ظاهرا این خودرو در زیر کاپوت خود محموله‌ای دارد که کارتل The House، که مسابقات اتوموبیلرانی و حتی پلیس Fortune Valley را تحت کنترل دارد،به آن علاقه‌مند است.

حالا تایلر که زیر قرض و دین خود به مارکوس قرار دارد بعنوان راننده‌ی پارکینگ او مشغول به کار می شود تا زمانی که دوباره مارکوس به او وظیفه‌ای جدید محول کند تا بتواند دین خود را به وی که تایلر را به خاطر سرقت اتوموبیل به پلیس معرفی نکرده ادا کند.موعد مقرر فرا می‌رسد و تایلر با جمع کردن تیم خود که شامل 3 راننده و یک مکانیک بنام راو ( Ravindra “Rav” Chaudhry ) است،بار دیگر قدم به مسابقات می‌گذارد تا بتواند یکبار و برای همیشه به سلطه ی The House بر شهر خاتمه دهد.

کلیت داستان بازی Need For Speed Payback همان چیزی است که از نظر گذراندید. در روزگاری که حتی عناوین شبیه‌ساز نیز سعی در گنجاندن داستان در بخش های تک نفره خود دارند،Payback با وقاحت تمام همان داستان چند بار گفته شده ی مجموعه را به بدترین شکل بازیافت می کند؛ با این حال همین داستان کم رمق به لطف روایت مناسب و شخصیت پردازی خوب می تواند گلیم خود را از آب بیرون بکشد ( همانند Most Wanted 2005 ) که در اینجا شاهد چنین موضوعی نیستیم.

روایت اصلی داستان بازی Need For Speed Payback برعهده ی کات-سین هایی است که در خلال گیم پلی نمایش داده می شوند که از کارگردانی به شدت ضعیفی برخوردارند و  ارکمترین جذابیتی،حتی ظاهری،برخوردار نیستند و گاهی با قرار گیری نامناسب و زاویه دوربین بد توی ذوق می زنند. از کات-سین ها که بگذریم، به دیالوگ هایی می رسیم که حین مراحل و در جریان بازی به گوش می رسند و عمده بار شخصیت پردازی کاراکترهای فرعی بر دوش این دیالوگ هاست. دیالوگ هایی که با شنیدنشان پی به نابلدی تیم نویسندگی بازی خواهید برد،چون نه اطلاعات چندانی می دهند نه از نثر مناسبی برخوردارند و بیشتر به یاوه گویی می مانند.

شاید بتوان بهترین تعریف از این مبحث را با جمله ای گفت که در مورد اکثر المان های Payback صدق می کند : ” بد هستند! “

بخش داستانی بازی Need For Speed Payback از 5 چپتر و 6 مرحله اصلی و حدود 70 ماموریت تشکیل شده اما نگذارید تا این اعدا شما را گول بزند. اساس گیم پلی بر سه راننده تیم شما و سبک رانندگی هر یک بنا شده؛ تایلر در مسابقات خیابانی مشغول است، میک در رانندگی Offroad مهارت دارد و جسی متخصص تعقیب و گریز است. به همین سبب ماموریت ها در بازی به دسته های Race و Drag برای تایلر، Offroad و Drift برای میک و Runner و تعقیب و گریز با نیروهای پلیس برای جسی تقسیم بندی می شوند.

حالا چرا مسابقات بین سه نفر تقسیم شده؟ جدای از منطق خراب داستانی، که هیچ فرقی ندارد اگر به جای 3 راننده 1 یا 10 راننده داشتیم، هر کدام از اعضای تیم ماشین های مخصوص خود را در گاراژ دارند که قابل شخصی سازی یا تعویض است. در عناوین آرکیدی چون Need For Speed اساس بر تجربه ی رانندگی لذت بخش و هندلینگ مناسب اتوموبیل هاست و این امر مستلزم بکارگیری فیزیک مناسب برای تمام خودروهای بازی در سطح یکسان است.

البته به تازگی عناوینی همچون سری  Forza Horizon موفق شدند تا مسابقات خیابانی و Offroad را به خوبی از یکدیگر جدا کنند و اتوموبیل های هر بخش را از یکدیگر متمایز؛ اما در Payback چه فرقی می کند که با اتوموبیل آفرود شاسی بلند به مسابقات خیابانی بروید؟ ضمن اینکه بازی در انتخاب خودروهای هر کلاس خساست به خرج می دهد و دایره ی تنوع اتوموبیل های این نسخه نیز پایین است.

حالا این مشکل دقیقا در بخش انتخاب خودروها خود را نشان می دهد؛ از آنجایی که مسابقات به 3 دسته کلی خیابانی،آفرود و تعقیب و گریز تقسیم شده، باید برای هر دسته و کلاس یک خودرو داشته باشید و از آنجایی که نیاز به ارتقای هر کدام، به مرور زمان، دارید،و از آنجایی که بازی اهداف فرعی چندانی در اختیارتان قرار نمی دهد و هر چه هست در همان ماموریت های داستانی قرار دارد، درگیر چرخه ی حوصله سربر تکرار این مراحل و انجام چندباره ی آنان می شوید،بله بتوانید منابع لازم برای ارتقا یا خرید ماشین موردنظر را به دست آورید.

از آنجایی که در بین مراحل در محیط آزاد هستید تا گشت و گذار کنید(Free Raom) و پلیس های بازی غیر از مراحل Runner سرو کله شان پیدا نمی شود و هدف خاصی دیگری مانند انجام ماموریت های فرعی ندارید ( هرچند خرده اهدافی مثل پشت سر گذاشتن محدودیت سرعت) بهتر بود مثل شماره های اولیه مجموعه انتخاب مراحل از منوی بازی صورت می گرفت تا وقت چندانی برای اتمام بخش تک نفره زجرآور بازی تلف نکنیم!

نقد بازی Need For Speed Payback

گیمپلی بازی Need For Speed Payback – نقد بازی Need For Speed Payback

با تجربه‌ی بازی Need For Speed Payback ناخودآگاه یاد Forza Horizon می‌افتید،البته این یادآوری پربیراه هم نیست و بازی از آن سری الهام برداری های فراوانی کرده که متاسافنه درسطح رونویسی پیش پا افتاده باقی مانده است. فصل افتتاحیه بازی بدون شک مخاطب را به یاد Forza Horizon 3  خواهد انداخت و پس از آن تمامی المان های بازی مانند نقشه و رابط کاربری و حتی محیط های بازی گرته برداری از ساخته ی Playground Games را تایید می کنند.

در کلاس های Race و Offroad و Runner اتوموبیل های مختلفی از کلاس های گوناگون قرار گرفته اند که تنوع آنان در حد قابل قبولی است و جزئیات طراحی هر یک به خوبی مدل واقعی را تداعی می کند. یکی از تغییراتی که سازندگان برروی آن مانور زیادی داده اند، بخش شخصی سازی است که پس از چند سال ( به استثنای Need For Speed ) به سری بازگشته. بخشی که همواره یکی از نقاط قوت مجموعه بوده و هر چند که امکاناتی که در اختیار مخاطب قرار می دهد به اندازه عناوین شبیه سازی همچون Gran Turismo و Forza نیست، اما باعث تمایز خودروی شما و صدها مدل موجود می شود.

در بازی Need For Speed Payback می توانید علاوه بر شخصی‌سازی ظاهری اقدام به تیون موتور و اجزای آن کنید که بعد جدیدی به هندلینگ و فیزیک اتوموبیل ها می بخشد. روند خرید ارتقا هم از دو طریق خرج کردن XP های دریافتی از ماموریت ها یا استفاده از کارت های ارتقایی انجام می گیرد که پس از اتمام هر ماموریت به طور شانسی دریافت می کنید. موردی که در این موضوع بسیار اذیت کننده است،وجود Loot Box ها و سیاست پرداخت درون بازی ( Microtransaction )است.

بطوری که به ندرت کارت‌های سطح بالا دریافت می کنید و با توجه به محدودیت تعداد مسابقه ها،ناچارا پس از مدتی خود را در حال تکرار مداوم آنها خواهید یافت تا بلکه بتوانید مقدار بیشتری XP بدست آورید یا اینکه دست به جیب شوید و ارتقاها را با پول واقعی خریداری کنید. بگذریم از این که بعضی از ارتقاها همانند رنگ دود چرخ ها تنها از طریق لوت باکس ها قابل خریداری هستند.
ضربه ی مهلک تری که وجود لوت باکس به بازی می زند، در بخش چند نفره است.

در حالت مولتی پلیر بازی Need For Speed Payback دیگر شاهد حضور مسابقات Drift و Drag نیستیم و انتخاب های شما به Race خیابانی یا Offroad خلاصه می شود و راهی جز این دو حالت برای کسب مقداری اعتبار برای خرید ماشین یا ارتقای مدنظر خود ندارید. اوضاعی جایی خراب می شود که سیستم Match-Making بازی به درستی عمل نکرده و بازیکنی که در ابتدای راه است و سطح بالایی ندارد را کنار بازیکنی که خرج کرده و با سوپراسپورت خود جولان می دهد قرار می دهد و مسابقات آنلاین را عملا به مبارزاتی Pay-to-Win طور تبدیل می کند.

گرافیک بازی Need For Speed Payback

گرافیک بازی Need For Speed Payback – بررسی بازی Need For Speed Payback

بازی Need For Speed Payback چرخه ی شبانه روز پویا ندارد و اکثر مسابقات در طول روز جریان دارند که با نورپردازی منابع نور Global چشم را نوازش می دهند. اما نورپردازی بازی شاید تنها چیزی باشد که در زمینه ی گرافیک پیشرفت کرده باشد و در باقی زمینه ها با اثری طرف هستیم که نه تنها در سطح سخت افزارها و کنسول های این نسل، که حتی نسبت به نسل گذشته هم حرفی برای گفتن ندارد. اولین چیزی که توجه شما را به خود جلب می کند کیفیت پایین مدل اتوموبیل ها در جریان بازی است؛ درست است که در گاراژ خودروهای زیبایی با نهایت جزئیات می بینید،اما با ورود به محیط به شدت از سطح کیفیت آنان کاسته می شود.

مورد بعدی Draw Distance پایین بازی Need For Speed Payback و نبود Anti Aliasing است که می توانست تا حدی با بالاتر بردن رزولوشن برطرف شود که شاهد این موضوع نیستیم و مناطق دوردست بازی به شدت کم جزئیات و تکه تکه به نظر می آیند.در طول گشت زنی در مناطق خلوت شهر شاید متوجه افت فریم شوید که باید گفت متاسفانه حتی با عرضه ی آپدیت همچنان پابرجاست. یکی از موارد نوستالژیکی که Payback در خود دارد ظاهر و غیل شدن اشیا و ماشین های درون جاده است که این باگ ها بیشتر از اینکه ناراحت کننده باشند خنده دارند.

بازی Need For Speed Payback با موتور Frosbite 3  ساخته شده، انجینی که امتخان خود را پس داده و در Rivals شاهد یکی از بهترین گرافیک های بازی های Racing در نسل گذشته و اتبدای نسل حاضر بودیم اما در Payback حتی ظاهر شدن ناگهانی بافت ها ( Pop-Up Textures ) را هم داریم؛ چیزی که در نسخه های قبلی نبود و اگر هم بود به چشم نمی آمد.از فیزیک عجیب بازی نیز نباید بگذریم که فرقی بین سطل آشغال و تیرچراغ برق و بیلبورد تبلیغاتی نمی گذارد؛ البته ضعف فیزیک نه در برخوردها که بیشتر در تخریب پذیری ضعیف و غیرواقعی و هندلینگ ماشین ها و تماس آنها با سطوح مختلف مثل جاده و خاک و چمن است که به غیر از سطوح خاکی چندان عملکرد مناسبی ندارد.

موسیقی بازی Need For Speed Payback

موسیقی بازی Need For Speed Payback – بررسی بازی Need For Speed Payback

صداگذاران شخصیت ها تا آنجایی که توانسته اند عملکرد خوبی از خود نشان داده اند اما متن ضعیف سناریو و دیالوگ های فاجعه می تواند هر گوینده ای را فلج کند؛ اتفاقی که در این شماره هم افتاده و به کرات شاهد زیاده روی گویندگان در القای حس های مختلف هستیم.

در بخش موسیقی،به مانند سنت سری و کلا این سبک با آلبومی از قطعات لیسانس شده روبرو هستیم که با حال و هوا و جو بازی همخوانی دارد. برخلاف Hot Pursuit که قطعات موسیقی بازی بیشتر در سبک راک بودند، سازندگان بازی اینبار به سراغ قطعاتی در ژانرهای Rap و Hip-Hop رفته اند که بواسطه ی آن قطعاتی از Dj Khaled گرفته تا 2Chainz را در این نسخه می شنوید. کار در قسمت افکت های صوتی البته کمی متفاوت است. صدای اتوموبیل های مختلف و موتورهایشان چندان با یکدیگر متمایز نیستند و صداهای برخورد ماشین ها با یکدیگر یا با موانع به مانند برخورد دو قوطی پلاستیکی است.

عنوان بازی: Need For Speed Payback

توضیحات بازی: آخرین ساخته‌ی استودیو Ghost Games از مجموعه محبوب و قدیمی Need For Speed که با نام Need for Speed Payback توسط EA منتشر شده است. بررسی Need for Speed Payback براساس نسخه‌ی PS4 نوشته شده است.

نویسنده: نوید غلامی

به طور کلی

30

خلاصه بگم...

Need For Speed Payback عنوان ضعیفی است. به هیچ وجه قابل دفاع نیست و در صورت ادامه ی همین روند از سوی EA به جهت کسب سود مالی بیشتر، می توانیم با یکی از قدیمی ترین و محبوب ترین سری بازی های سبک Racing خداحافظی کنیم.مگر اینکه EA و Ghost Games  دست از تقلید کورکورانه از عناوین دیگر بردارند و فرمول جواب پس داده ی سری ،یعنی رانندگی لذت بخش، را بدون ژانگولرهای اضافی و اشتباه گرفتن آن با Forza Horizon ؛ نو کنند.